‘Als ik je doorverwijs, valt er misschien wat winst te behalen, maar verwacht er niet te veel van.’ Erg hoopgevend sprak de POH-GGZ niet. Na talloze therapieën met wisselend en nauwelijks resultaat was dat logisch.

Maar ik had niet voor niets om hulp gevraagd; ik trok het niet meer. Hoe moest ik ooit nog uit deze negatieve spiraal komen? Steeds opnieuw liep ik weer vast. Hoop voor de toekomst had ik niet meer, maar ik had wel een kind en dat had recht op een stabielere moeder. Dus werd ik doorverwezen, met de boodschap dat ik minimaal een half jaar op de wachtlijst zou staan.

Twijfels 

Binnen een paar dagen werd ik gebeld. Een verpleegkundige van Thubble stelde zich voor en vertelde me dat ik direct online in behandeling zou kunnen. Of ik interesse had. Het overviel me nogal; ik had me ingesteld op maanden aanmodderen tot ik aan de beurt was. En online.. het was nog vóór de coronapandemie en niets leek me onpersoonlijker dan dat. Dus ik vroeg bedenktijd.

Alles zette ik op een rijtje. Online therapie: dan zouden we alleen elkaars hoofd zien. Kon ik dan niet te makkelijk de boel manipuleren? Was het net zo zinvol als een gesprek ‘in het echt’?  Was het niet belangrijk om ook samen in een ruimte te zijn? Was er echt ruimte voor gevoel? Aan de andere kant… ik hoefde dan niet te reizen, want het kon gewoon thuis. Zonder gedoe en reiskosten. Ik hoefde me geen zorgen te maken over of ik geen stomme kleren aan had, of een koffiekegel had, of naar zweet rook. De keuze was snel gemaakt, ik ging het doen, al was ik een beetje sceptisch.

Het intakegesprek  

Ik kreeg een online intakegesprek met een regiebehandelaar: een vreemde man keek me recht aan via de laptop. Maar al snel vergat ik dat. We hadden een goed gesprek. Hij vertelde me over het traject en de werkwijze bij Thubble. Wekelijks zou ik vragenlijsten invullen én ik zou videogesprekken voeren met een of meer behandelaars.  Bovendien zou ik op elk moment van de dag kunnen inloggen op een online platform waar modules met tips en opdrachten voor me klaarstonden. Ook zou ik, wanneer ik maar wilde, online berichtjes kunnen uitwisselen met mijn behandelaars. Het klonk intensief, maar was dat niet juist wat ik nodig had? Het klonk heel anders dan de trajecten met een- of tweewekelijkse bezoekjes aan psychologen en psychiaters die ik eerder had afgelegd. Ik besloot me ervoor open te stellen.

Haperende verbinding 

Het eerste videobelgesprek met de eerste behandelaar mislukte faliekant: de verbinding haperde. Ik had keurige instructies gekregen, maar ik had een oude webcam en het werkte voor geen meter met het systeem van Thubble. De paniek sloeg toe. Had ik dat. Ik kreeg geen videocontact met mijn behandelaar, die niet voor één gat te vangen bleek: zij belde me op. Achteraf vond ik dat fijn: ze kon me niet zien en we konden wel praten. Ze bleek heel aardig, warm, professioneel, deskundig en zeer betrokken. Het klikte.

De technische helpdesk reageerde niet op mijn hulpvraag, dus de tweede keer was het gesprek ook nog telefonisch. Daarna kocht ik een laptop, met ingebouwde camera, wat ik toch al een tijd van plan was, en toen ging het goed.

Het contact voelde echter

De gesprekken waren intens. Het contact voelde voor mij veel echter dan in een spreekkamer. Misschien juist omdat de behandelaar bij mij thuis kwam. Via een scherm, maar toch. Door dat scherm leek alle ruis juist weg te vallen; ik werd er als het ware in getrokken. Mijn behandelaar focuste ook volledig op mij en kwam heel snel tot de kern. Zonder afleiding van buitenaf. Wel zorgde ik dat ik alleen thuis was. Ik trok de stekker van de telefoon uit het stopcontact en hing briefjes op de voordeur waarop stond dat ik niet gestoord wilde worden. Dat werkte.

Ik moest flink aan de slag

Tijdens een traject van drie perioden heb ik twee behandelaren gehad, naast de regiebehandelaar. Alle drie waren ze altijd goed voorbereid. Ze hadden de resultaten gezien van de vragenlijsten, hadden gelezen wat ik eventueel geschreven had op het platform, hielden zelf alles goed bij en gaven prettige terugkoppelingen, waarbij ze goed luisterden naar wat ik vond, verwachtte en wilde. Ik hoefde niets dubbel te vertellen; zij begrepen me.

En ik moest flink aan de bak. Ze hebben ongetwijfeld een mooie behandelmethode toegepast, maar voor mij waren het vooral geweldige gesprekken, waar ik de ene keer energiek, de andere keer doodmoe van werd, maar altijd kon ik vérder. Ik werd begrepen, serieus genomen en geholpen. En ook heb ik veel gelachen.

Dankzij Thubble lééf ik weer. En ik heb leren omgaan met alles wat ik moeilijk vond en vind en dacht niet te kunnen. Mijn leven is weer leuk. Het was en is hard werken. Het was alle moeite waard.