Tijdens de eerste week van mijn behandeling heb ik samen met mijn behandelaar gekeken op welke fronten van mijn leven ik vastliep. 

Een eerste harde conclusie: Ik wilde voor iedereen zorgen; behalve voor mezelf. Zelfliefde, dat stond niet in mijn woordenboek. In plaats daarvan was perfectionisme altijd mijn nummer één prioriteit. 

Door mijn behandelaar kwam ik erachter dat ik door mijn verleden mezelf nooit echt heb leren accepteren. Wat ervoor heeft gezorgd dat ik door de jaren heen een negatief zelfbeeld had ontwikkeld.
 

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik anderhalf jaar was. Daarna heb ik niet meer zoveel contact gehad met mijn vader. Vervolgens ben ik op 16 jarige leeftijd samen met mijn moeder vanuit Polen naar Nederland verhuisd. Wat ook heel zwaar voor me was. Een vreemd land, met een nieuwe taal en heel veel verschillende nationaliteiten. Alles was anders. 

Mijn moeder betekent echt alles voor mij. Voor altijd. Maar ik kwam er ook achter dat ik tegenover de relatie met mijn moeder negatieve gevoelens had. Ze heeft in haar leven veel foute vriendjes gehad. Ik heb haar regelmatig moeten helpen wanneer er problemen waren. Het komt erop neer dat mijn moeder, voor het overgrote deel van mijn leven, niet iemand was die mij ondersteunde. Ik ondersteunde eigenlijk een aantal jaren mijn moeder.

Dat gaf me elke keer zoveel negatieve energie en gedachtes. Nu is dat gelukkig niet meer het geval. Maar ik kon de situatie rondom mijn moeder heel lang niet accepteren. 

Samen met mijn behandelaar kwam ik tot de conclusie dat ik niet meer de moeder voor mijn moeder kon zijn. Dat lijntje heb ik echt moeten doorknippen. Tijdens mijn behandeling leerde ik hoe je sommige gedachten en/of gebeurtenissen, van jezelf en van anderen, los kunt laten en een plekje kunt geven. Dankzij de sessies bij Thubble heb ik nu eindelijk veel beter contact met mijn moeder.

Na de eerste weken van behandeling ging het een tijdje goed. Maar op werk kreeg ik toch weer last van negatieve gedachten. Ik klaagde veel, vond mijn werk niet meer leuk, en thuis kon ik ook niet tot rust komen - mijn vriend en ik zaten namelijk ook nog midden in een verbouwing.

Het werd me op een dag te veel. Ik weet nog dat ik op werk kwam, en ik was zó moe. Ik werk als showroom manager bij een groothandel voor home deco producten, en we waren die week net bezig met een groot project waarvoor we midden in de voorbereiding zaten.

Ik weet nog dat ik in een hoekje ging zitten om verlengsnoeren uit elkaar te trekken, en ik bleef maar huilen. Collega’s kwamen naar me toe om te vragen of alles oké was. Zelfs toen zei ik nog “Ja, het gaat wel, het komt wel goed.”

Dat ik moest huilen op werk was al een paar keer eerder gebeurd. Het lukte me ook niet om mijn negatieve gevoelens in woorden uit te drukken. In plaats daarvan raakte ik gefrustreerd, richting mezelf, of collega’s.

Na mijn werk had ik nergens meer zin in. Ik kwam thuis, en was dan helemaal op. Het was werk, slapen, opstaan en weer naar werk. De volgende dag herhaalde de cirkel zich weer.

Ik weet nog dat ik dacht: Mijn werk is toch m’n leven? Dus waarom zou ik nog moeite doen om energie over te houden. Kortom; ik had totaal geen balans tussen werk en privé. Niet zo raar dat ik uiteindelijk instortte. Er zat blijkbaar nog meer achter mijn problemen.

Tijdens de laatste weken van mijn behandeling kwam ik erachter dat ik mijn hele leven al vluchtgedrag vertoon als iets niet gaat zoals ik wil. Met relaties durfde ik bijvoorbeeld nooit aan te geven wanneer ik iets van mijn partner nodig had, of iets niet fijn vond. 

In gesprek gaan over moeilijke zaken deed ik niet. Ik vond het moeilijk om mijn emoties te tonen, maar ook om ze in woorden goed uit te leggen. Vaak ging ik maar gewoon liegen om situaties te vermijden. Of ik ging weg. Bij twee relaties heb ik het gewoon afgepakt, zonder iets te zeggen.
 

Nu heb ik echt een geweldige relatie. Door mijn interesse in innerlijke krachten zeg ik vaak dat ik mijn ideale partner heb gemanifesteerd. Ik heb op papier geschreven wat ik in een man zocht. En toen was hij daar.

Mijn vriend is ook één van de grootste redenen geweest waarom ik echt aan mezelf wilde gaan werken. Maar ook met hem vond ik het in het begin lastig om over mijn problemen te praten. Ik vond het moeilijk om aan te geven waar ik last van had; of hulp bij nodig had. We zijn daarom ook samen met mijn psycholoog gaan samenzitten. Zij kon hem dan uitleggen waar ik zoal last van had, en wat dat voor ons betekent. Dat was heel fijn.

Qua communicatie leren we elkaar elke dag steeds beter begrijpen. Mijn vriend is gelukkig erg geduldig, dat is erg fijn, daar ben ik echt dankbaar voor. Tijdens mijn behandeling ben ik tevens veel bewuster geworden van de zaken waar ik dankbaar voor kan zijn. Nu ben ik zo trots op wat ik allemaal al wel niet heb bereikt, en welke mensen ik om me heen heb.
 

Tijdens mijn behandelingen bij Thubble ben ik me ook steeds meer gaan inlezen over psychologie. Door de sessies met mijn behandelaar, de online modules en zelfstudie, begon het mij steeds duidelijker te worden hoe de ervaringen uit mijn jeugd samenhangen met mijn negatieve zelfbeeld en mijn vluchtgedrag.

Ik kwam erachter dat de sleutel tot het oplossen van mijn problemen in mijn jeugd lag. Mijn ouders zijn gescheiden omdat mijn vader alcoholist was. Ik heb mijn vader daarom ook bijna niet gezien. Het gaat nu gelukkig een stuk beter met hem. We hebben ook weer vaker contact.

Maar de impact die dit op me heeft gehad, snap ik nu. Het alcoholgebruik van mijn vader heeft er in mijn geval voor gezorgd dat ik heel perfectionistisch ben geworden. Hoe dit tot elkaar verhoudt helpt me heel erg om mezelf beter te begrijpen. Door Thubble weet ik nu hoe ik aan mezelf kan werken en mezelf kan helpen om een beter zelfbeeld te creëren.

Uiteindelijk ben ik heel erg dankbaar voor mijn depressie. Het heeft mijn ogen geopend voor wat echt belangrijk is in mijn leven. Maar het heeft me heel veel ellende, haaruitval, terugvallen en slapeloze nachten bezorgd.

Maar ik ben zo blij dat ik eindelijk een keer op de pauzeknop heb kunnen drukken. Na al die jaren heb ik voor het eerst aan mezelf kunnen vragen: wie ben ik eigenlijk? Wie is Marta? Voor het eerst in mijn leven vraag ik me dat eigenlijk af.

Door Thubble heb ik echt geleerd om stil te staan bij mezelf. Momenten te pakken voor zelfreflectie en zelfliefde. Daarvoor ging ik maar door en door. Maar dat is een strijd die je nooit gaat winnen. Balans vinden is nu mijn focus. Ik heb er nu zelfs een tattoo van om mezelf eraan te herinneren. Ik heb ‘m samen met een goede vriendin gezet, we zaten toen allebei in een soortgelijke situatie. We kwamen er toen allebei achter dat alles draait om het vinden van de juiste balans.

Ik vond het heel erg fijn om in therapie te gaan. Het is heel prettig dat iemand met een objectieve blik je helpt om je problemen te ontrafelen. Ik kon m’n verhaal kwijt zonder het idee beoordeeld te worden. 

De online modules vond ik ook erg fijn. Want uit onderzoek is gebleken dat als je zaken op papier zet, je hersenen het beter verwerken. De modules helpen je om sneller tot de kern van je probleem te komen. Wat bij mij denk ik ook erg heeft geholpen is dat ik de therapie vanaf het eerste moment heel serieus heb genomen. Ik hield in mijn eigen boekje ook mijn eigen aantekeningen bij.

Daarnaast vond ik het ook zo leuk dat je los van je sessies spontane berichtjes krijgt van je behandelaar. Vaak waren dat filmpjes, of plaatjes, die echt bij me paste. Het idee dat je behandelaar even aan je denkt vond ik zo leuk! Kortom: Thubble is top.